ჩინელი ისტორიკოსები აღნიშნავენ, რომ ისლამს ჩინელები გაეცნენ თანგის დინასტიის (618-906) დამაარსებლის იმპერატორ კაოწუს (ლი-იუანი – 618-626) დროს. ამ თვალსაზრისის მიხედვით, ახალი რელიგიის მქადაგებლები ჩინეთში გახდნენ მუსლიმი ვაჭრები, რომლებიც ჩადიოდნენ კუანგჭოუში, იანჭოუში და ციუანჭოუში. თუმცა ეს ვერსიაც საეჭვოდ ითვლება. მართალია, სუის დინასტიის (581-618) დროს და თანგის დინასტიის მმართველობის პირველ წლებში ჩინეთს ურთიერთობა ჰქონდა დასავლეთის ქვეყნებთან და ჩინეთში იმყოფებოდა მრავალი ვაჭარი არაბეთის ნახევარკუნძულიდან, მესოპოტამიიდან, შუა აზიიდან და მათ შეჰქონდათ სანელებლები, ქარვა და გაჰქონდათ აბრეშუმი, ფაიფური და ჩაი, მაგრამ მოცემულ მომენტში არაბეთის ნახევარკუნძულზე და სპარსეთში ისლამი ჯერ კიდევ არ იყო საყოველთაოდ გავრცელებული და ამიტომ ნაკლებად სარწმუნოა, რომ ამ ტერიტორიიდან მოსული ვაჭრები VII ს-ის პირველ ათწლულში იყვნენ მუსლიმები. ამავე პერიოდში აშენდა ხვაიშენგის მეჩეთი (კანტონის დიდი მეჩეთი 758წ.), რომელიც 1314 წელს დაანგრიეს და 1349-51 წლებში ხელახლა ააშენეს. მუსლიმი ვაჭრების წყალობით, მსოფლიომ გაიგო ჩინელების ისეთი გამოგონებების შესახებ, როგორიცაა კომპასი, ქაღალდი, დენთი, რაც სტიმულს აძლევდა ეკონომიკურ და კულტურულ გაცვლას აღმოსავლეთსა და დასავლეთს შორის. არაერთი ვაჭარი დასახლდა ჩინეთში და დაუნათესავდა ადგილობრივ მოსახლეობას. მათი შთამომავლები გახდნენ პირველი ჩინელი მუსლიმები.
